jueves, 29 de octubre de 2009

O vento que corre

O vento que corre,
O mar que marcha lonxe…
Vai cunha gaivota,
Hai mira como voan…

Fotografian, meus ollos este instante,
Co aroma ó campo,
O son suave da maña…
E meus beixos recen bicados.

Un momento que non esquecerei,
Penso ainda como se fora hoxe,
En cada detalle,
Do dia que te atopei.

“Querote”
dixeches susurrando,
“Eu tamen”, pensei,
Mais so sonrein…

Era todo tan hermoso…
Que me decatei,
Todo un soño.

Se me veras...

Se me veras,
Algunha noite con estrelas…
Se me escoitaras,
So unha vez cantar…

Escoitarias,
En medio dos meus soños,
Envolto coa luz da lua chea,
Como unha palabra toca teu corazon…

Querote, é o que sinto
E non podo crer que apareciches…
Querote, o gritan meus ollos,
Desde o dia que te atopei…

Querote, e o que repito,
unha e outra vez.
Porque non o entendo
Porque o levo dentro…

Eu so quero dicirche en soños, Querote.
Quero decir con un son, Querote.
Cunha cancion, Querote.

Como sexa,
como menos o imaxines,
sempre pensa… Querote.

Dándole vueltas una vez más…

El reloj mueve las agujas…
El cielo se aclara y oscurece…
La tierra gira..
El agua que cae sube.

Lento,
Pasan los minutos.
Y cambia de día
un simple pestañeo.

Cada giro de la tierra
Indica una nueva etapa,
Cada gota que cae,
Un nuevo ciclo.

Lento,
Pero rápidamente
Se marca un nuevo día,
Uno más de todos los vividos.

Insignificantes cambios,
Puede verse a lo largo de una vida.
Exagerada,
la importancia que le atribuimos.

Profundo el miedo a ser olvidados,
Triste el asumir que realmente
Nada comienza sino,
Tan solo, se transforma.

Que lo que alguien, quien ni sabemos, pensó
Seguramente, hoy estemos pensando.
Y lo que miles sintieron,
Estamos sintiendo.

A veces pensamos que somos únicos,
A veces nos sentimos solos
Y queremos que nos comprendan
Y es cuando vamos al pasado, buscando respuestas…


Ser o no ser.
Todo siempre es, porque si no fuera,
no se hablaría de ello.

Nada puede partir de la nada,
Salvo la nada, de la cual,
Tampoco, se puede decir nada.

El ser, la naturaleza, todo…
No deja de ser, nunca.
Nosotros, de polvo estamos hechos,
Y polvo seremos.

La muerte, no es dejar de ser.
El paso del tiempo, tampoco.
El agua, no deja de ser.
Todo permanece…

Se transforma, pero,
Sigue siendo.

Y eso es la vida,
Al igual que la muerte.

Un giro de reloj,
Un cambio de dia,
El soplo del viento..

miércoles, 28 de octubre de 2009

Because I'm moon

I am moon and you are the earth...
I'm around you always.
And I can see you from up,
And you can see me from down.
And even, I will fall down,
then I need your help.
So always, you are here to catch me.

No te culpo

No te culpo por mi angustia,
Tampoco por mi tristeza.
No eres responsable de mi soledad,
Tampoco de mi agonia.
No pretendo actuar con hipocresia,
Tampoco con falsedad.
Pero al estar nerviosa,
Sentirme tan ansiosa,
Incluso tensa,
Prefiero callar.
Por miedo,
Por temor a la verdad.

Hasta en sueños, me das alegría

La noche pasada,
Tuve un sueño en el que vos estabas.
No te veía bien la cara,
Pero sentía que me observabas.

Yo estaba sentada en una estación,
Viendo como la gente iba y venia,
Pero yo, no partía.

Estaba escribiendo uno de mis simples poemas,
Las lagrimas caían de mi cara,
Cada vez que pensaba,
Que mi viaje no llegaba.

Mi vida estaba llena
De miles de quehaceres,
Y yo cada vez
Me sentía mas apagada.

Entonces, como rara vez me ocurre,
Me sentí observada…
Y allí estabas, cruzándome la mirada.

Te aproximaste a mí, sentándote a mi lado.
Al principio, permaneciste callado.
Pero, cuando observaste que maletas no tenia,
Te diste cuenta que no partía.

Y así, de la nada, me dijiste
Si quería pasear esta mañana.

Caminando, me preguntaste si viajar yo soñaba,
Pero contestarte ya no lograba,
Era todo tan extraño que no salían mis palabras.
Creo haber dicho un si… en lo bajo,
Pero no se si fuiste capaz de escucharlo.


Al caminar juntos, nada me importaba,
Y hasta la risa me entraba
De lo frágil que estaba…
¿Por qué te acercaras? Me cuestionaba.

Me hablaste de tu vida…
Tus logros y desdichas,
Tenías tantas fuerzas y ganas,
De luchar que me fascinaba escucharte.

Vi, que no tuviste la gran vida,
Pero aprovechaste lo que venia.
Yo no fui capaz de ello,
Y sinceramente me arrepiento.

Me sorprendió cuando dijiste
Que tampoco cumpliste,
Nunca, tu gran sueño.

Pero no te desanimabas,
Seguías con esperanzas,
De encontrar algún día
A la persona indicada.

Esas palabras me llenaron el alma,
Hablamos toda la mañana,
Me encantabas con tus palabras,
Era una sensación extraña.

Me devolviste la vida,
Solo con recordarme
Lo que esta valía.

Fue algo hermoso, sin duda,
Pero… Olvide que fue un sueño.
Y ahora es cuando despierto...

Soy tu luna

Soy tu luna,
Brillando a oscuras,
Alumbrando tus noches,
Lejos de ti…

Soy tu luna,
Cantando a oscuras,
Soñando tenerte,
Solo con verte…

Soy tu luna,
Tan blanca entre la penumbra,
Pero tan sola en la distancia,
Lejos de ti…

Soy tu luna,
Sonriente en llantos,
Imaginando entre las nubes,
Solo con verte…

Soy tu luna,
Siguiendo siempre,
Todos tus pasos,
Siempre soñando,
Imaginando…
Lejos de ti…
Solo con verte.

Te pertenezco

Sola, a lo lejos, yo te observo.
Se lo que piensas, cuando te veo.
A veces, me siento, Afortunada…
Pero, preferiría, No saberlo.

Preferiría que tu, vieras lo que yo,
Siento tan solo, cuando te observo.
Por que, así, como yo logro entender
Los latidos de tu corazón,
Sueño con ser,
parte de ellos algún día…

No quito ojo de ti,
Ni cuando duermo;
Tanto de día como de noche,
te observo.

La distancia
me impide ser parte de ti.
Yo nunca podré desprenderme
De la oscuridad que me rodea.

Pero, aunque no lo sepas, puede que,
Este mas lejos de lo tu que piensas,
Pero mas cerca de tus pensamientos incluso,
Que tu de ellos.

Porque, yo te conozco,
Porque, no me conoces,
Porque, se lo que piensas,
Porque, te pertenece mi ser.

Puedo contemplarte, pero jamás tocarte.

En cuerpo y alma,
Yo a ti me entrego.
Como el viento y las nubes,
Que rozan tu cuerpo.

Despierta o dormida,
Tu estas en mi mente.
Hasta si no pienso,
Siempre estas presente.

Como la luna,
Yo te observo.
Cada detalle,
De ti yo recuerdo.

Como si el tiempo,
Me transformara.
Yo solo al verte,
Respiro calma.

Con tus suspiros,
Yo me cobijo.
Como el aire
Que tu proteges.

Solo sueño ser,
Tan solo quiero
Ser parte de tu vida.
Estar dentro tuya,
Para ser protegida.

Alma

Mi alma perdida
que anda cantando a solas,
por aquella alma fugaz
que observa a todas horas.

Alma cristalina
blanca y puramente hermosa,
Alma que ilumina
a quien encuentra y lo enamora.

Yo cai presa de sus desdichas
por perseguirla,
Yo fui cautiva de sus locuras
por encontrarla.

Abri un hueco aqui en la mia
para abrigarla,
le di un espacio dentro de mi
para contentarla.

Alma que vuela,
Alma que te acompaña
a donde vayas...

Alma luminosa la tuya,
bondadosa por llevarte a la gloria.
Alma desdichada la mia,
perdida sin encontrar salida.

Alma tan perfecta como la tuya,
no he observado jamás,
será por eso quizás
que desde que la vio,
mi alma no es capaz de descansar.

Alma perfecta
Alma fugaz
Alma cristalina
Alma que ilumina
Alma que vuela
Alma que te acompaña
Alma que enamora.

Sentir lo que se vive

A veces no nos damos cuenta de que realmente importa,
a veces no lo valoramos lo suficiente.
Nos cuesta reconocer lo que queremos,
tememos equivocarnos y simplemente
dejamos pasar el tiempo.

Así más desdichados estamos,
así más insensibles quedamos,
negando, pasando, o incluso
esquivando nuestros sentimientos,
no ganamos si no perdemos.

Perdemos la oportunidad,
tiramos toda felicidad,
al cerrarle la puerta
a la unica opcion de luchar.

Esperar, esperar y más esperar,
facilmente se transforma en
llorar, llorar y más llorar.
Dejar pasar el tiempo,
es dejar correr la vida.

Yo recomiendo,
sentir lo que se vive.
Yo prefiero,
Vivir sintiendo.

Si me gustan tus besos...

Si me gustan tus besos, me gustan tus labios,
Dime cual es el problema de que te haya besado.
Si me gustan tus ojos, me gusta tu rostro,
Dime cual es el problema de que guarde tu foto.
Si me gusta tu cuerpo, me gustan tus manos,
Dime cual es el problema de que te haya abrazado.
Hace ya tiempo que te vengo observando,
Tengo miles de fotos dentro de mi armario,
Tengo videos grabados de cómo vas caminando,
Si hasta te he hecho un diario con todo lo que has pasado.
No me digas que miento, no digas que no es cierto,
Yo he vivido tu vida aunque fuese de lejos.
Pero llega un momento que siento que no puedo,
No puedo tenerte si ni sabes lo que siento,
Tengo que decirte, que ya llego el momento
De que sepas que yo te ame desde lejos.
Se lo que pasaste, se lo que has hecho,
Te lo perdono, porque yo te comprendo,
Yo tengo tu alma, lo que sientes lo siento,
Pero ahora llego el momento que le digas que no
A esa que tiene tu cuerpo,
Ella no lo merece, ella no lucho,
Yo he luchado a pesar de que no te has enterado.
Y me dispuse a tenerte en mis brazos,
No te dije nada, solo te he besado,
No lo has entendido, pero ya te lo he explicado
Ahora seguro que ves mi pecado,
Fue amarte aunque no te hayas enterado.
Pero no ha sido el haberte besado,
De eso no me arrepiento,
En eso no hay pecado.
Por eso dime…
Si me gustan tus besos, me gustan tus labios,
Dime cual es el problema de que te haya besado.
Si me gustan tus ojos, me gusta tu rostro,
Dime cual es el problema de que guarde tu foto.
Si me gusta tu cuerpo, me gustan tus manos,
Dime cual es el problema de que te haya abrazado.
Dime cual es el problema de que te estuve espiando,
Dime cual es el problema de haberte amado…

Enamorarse

Cada vez que pienso,
Cada vez que leo,
Uno de esos versos
Que me hicieron reir.

Cada vez que observo,
Cada vez que siento,
Uno de esos poemas
Que me hicieron sufrir.

Siempre me pregunto,
Siempre me cuestiono
Si es que fuiste tu,
O todo fue por mi.

Yo no se si es cierto,
todo lo que pienso
No se si fue real,
o solo fue un sueño.

Pero lo que afirmo,
Es lo que siento dentro,
Esa emoción, esa inspiración
Que a mi me hace cantar con amor.

Pero aun recuerdo,
Lo que me paso,
Cuando creí en alguien
Y luego me fallo.

Esa amargura,
Esa decepción,
Que a mi me hizo
Conocer el desamor.

Yo no se si es cierto,
Yo no se si miento.
Pero me cuesta tanto
Hablar de sentimientos.

No se si es malo,
No se si es bueno.
Pero enamorarse,
Es algo muy complejo.

Me siento Luna...

Te quiero tanto como la luna quiere a las estrellas,
que en la oscuridad de la noche la acompañan,
que sin dar importancia a la distancia
brillan juntas... como mi alma con la tuya.

Me siento Luna cuando me rodeas con tu dulzura,
eres las estrellas que me alumbran a oscuras,
y yo, siguiendo siempre tus pasos, soy tu Luna.

Un silencio juntos

Fijar tus ojos con los míos,
romper todo el ruido con solo un suspiro,
y llorar.

Deslizar mis manos en las tuyas,
romper la dirección del viento,
y llorar.

Acoger tus brazos alrededor de mi cuerpo,
romper toda la distancia,
y llorar.

Percibir mis piernas temblando a tu lado,
romper el equilibrio,
y llorar.

Agotar el aire de la emoción,
romper con mi razón,
y llorar.


Sentir, tus labios calidos y sensibles,
junto a los míos,
romper a llorar como niños,
disfrutar de las lagrimas de la ilusión.

Romper todos los obstáculos
y sentirnos juntos,
conectados en un sentimiento
que rompe el tiempo.

Expresar todo nuestro deseo
en un silencio juntos :
en una mirada, una palabra,
un suspiro, un abrazo;
un beso...

Una nueva semana…

Ya va a comenzar una nueva semana.. que me imagino, que como todas, pasara volando. Pero me gustaria recordar que aunque pasen rapido, no significa que no se puedan disfrutar, cuanto mas uno sea consciente de lo que tiene y de lo que quiere, mas podra disfrutar de aquello que va consiguiendo. De hecho, muchas veces nosotros vivimos pensando en cumplir obligaciones y necesidades que son necesarias para que en el futuro logremos lo que queremos... pero vivir pensando en el futuro, a veces nos hace olvidar de lo que es el presente. Y creo que es algo a lo que se le deberia dar importancia :)... al fin y al cabo, nadie puede asegurar que mañana estara. Por eso, en esta segunda pagina, me gustaria dar pie a que reflexionarais un poco sobre vuestro ritmo de vida... y bueno, me gustaria que seais conscientes de que es rico quien disfruta de lo poco que tiene y no quien mas tiene.. ya que pocas veces quien mas tiene logra ser feliz, por que no tiene TIEMPO para disfrutarlo, se pasa la vida intentando mantener su BUENA CALIDAD DE VIDA.. pero mira que tan buena es, que ni le deja vivir... Asi que, espero que no sufrais comparandoos con esa gente de dinero, que no vivais pretendiendo ser como ellos, machacando vuestro cuerpo trabajando dia y noche para tener mas cosas de la sque no poder disfrutar. Trabajar hay que trabajar, eso no lo niego, pero ojo, no dejeis pasar el tiempo. Bueno, imagino que no hace falta mencionar que al decir esto, no estoy generalizando! se que hay gente con dinero que no es asi, pero bueno, era para recordar que la buena vida no es realmente acumular bienes... la buena vida es vivir bien con lo que tengas, pero bien.

viernes, 23 de octubre de 2009

Cansado de ser un holograma?

¿No te cansas de ser un simple holograma?

Si... una imagen visual...
El mundo esta lleno de hologramas
No los ves? O no te lo queres creer?
Acaso crees que no son hologramas...?
Yo te pregunto.... los demas son realmente lo que pensas que son?
Sos capaz de ver a los demas o solo ves simples hologramas?
Puede que haya mucho por detras que no seas capaz de ver con tu lupa...
Puede que sea el momento de cambiarla...
Quizas estas siendo como ellos sin darte cuenta...
Quizas solo muestras una imagen...
No eres tu mismo...
Eres un holograma.

El amor segun platon...

Una idea platonica decia que la belleza es el determinante del amor. Cuando alguien observa belleza en algo eso despierta el amor. Pero, no todos contemplamos igual la belleza.
El que ve la belleza en algo, lo ama, le gusta. Por eso tenemos que ser capaces de ver la belleza en algo para amarlo... y por eso, platon decia, amar es lo mismo que conocer.
Cuando uno quiere conocer, cuando uno siente belleza en conocer, uno ama.

martes, 13 de octubre de 2009

Unas palabras sueltas...

Bien, con estas dos primeras entradas... he tenido la intencion de informar sobre un aspecto que forma parte de nuestra sociedad y yo suelo darle vueltas...
Lo cierto, es que este blog, no tiene un fin realmente concreto, lo que no significa que carezca de objetivos... Es una forma por la cual pretendo comunicarme con ustedes, y mostrarles algunas cosas que puede que tengan interes. Algunas cosas, por las cuales, no solo informarlos o hacerles reflexionar, sino tambien para dar a conocer mi mundo interior.
Un mundo que quisiera expresar por medio de articulos de opinion, textos diversos, imagenes, o incluso tambien poesias... aun asi sabiendo que no sere capaz de transmitirlo tal cual lo siento, me gustaria compartirlo. Porque es posible que muchos se sientan identificado en algunos aspectos, y porque es posible que me ayuden a mejorarlo, a seguir dandole vueltas a las cosas...
Porque la vida es muy compleja y siempre hay personas como yo que les gusta dedicar su tiempo a cuestionarse, a conocer, a sentir cada instante... me gustaria mostrar lo que pienso, y me gustaria saber lo que ustedes piensan.
Desde el respeto, la comprension y las ganas de compartir una conversacion juntos, me gustaria animaros a intercambiar opiniones.

Si esto sirve como introduccion... aqui esta mi blog,

aqui estoy yo.

Por debajo del pensamiento racional, late el animal que realmente somos

jueves, 8 de octubre de 2009

Estereotipos de género. Esquema


Estereotipos de géneros


//el sexo se hereda y el género se adquiere a través del aprendizaje cultural. Esta distinción abre una brecha e inaugura un nuevo camino para las reflexiones respecto a la constitución de las identidades de hombres y mujeres. //

RELACIÓN CON LO SOCIAL:


LA MUJER:

Se orienta a las personas
Interés por la educación
y el cuidado de los demás
Comportamiento
Cooperativo
Mundo privado,
del hogar y de los niños
Dependencia económica

EL HOMBRE:

Se orienta más hacia lo material
Interés por la aventura,
la diversión y el dinero
Comportamiento Individual
Mundo público del
trabajo fuera del hogar
Independencia económica


RELACIÓN CON LO PERSONAL:

LA MUJER:

Dependencia afectiva
Sumisión, inseguridad
de sí misma
Pasividad, tranquilidad
Sensibilidad, emotividad
Irracionalidad
Subjetividad
Inestabilidad emocional
Debilidad física

EL HOMBRE:

Independencia afectiva
Decisión, autosuficiencia
y seguridad en sí mismo
Actividad
Inquietud, frialdad
Racionalidad
Objetividad
Estabilidad emocional
Fuerza física

Estereotipos de género

Dejo acá estos dialogos que dan lugar a que uno reflexione sobre la conformación social de la identidad de género , sobre las normas y los valores morales que estan presentes en la sociedad.

Texto 1. (A. Giddens, Sociología)


Dos recién nacidos están en el “nido” de un hospital. Uno de ellos, un varón está cubierto por una manta azul, el otro, una niña, tiene una manta rosa. Ambos bebés sólo tienen unas horas y sus abuelos les están mirando por primera vez. La conversación entre los abuelos de uno de ellos es la siguiente:

ABUELA A: Ahí está; nuestro primer nieto ¡y es un niño!
ABUELO A: Eh, ¿a que le ve muy fuerte? Mira cómo amenaza con el puño. Va a ser un gran luchador. ¡Eh pequeño!
ABUELA A: Se parece a ti. Tiene mandíbula como tú. ¡Oh, mira, está llorando!
ABUELO A: Sí, escucha ese par de pulmones. Va a ser un tiarrón.
ABUELA A: Pobrecito, sigue llorando.
ABUELO A: Está bien. Es bueno para él. Hace ejercicios y así desarrollará sus pulmones.
ABUELA A: Vamos a felicitar a los padres. Están encantados con el pequeño Fred. Querían un niño primero.
ABUELO A: Sí, y estaban seguros de que iba a ser un niño, con todo ese pataleo y es tripa tan grande…

Cuando se van a felicitar a los padres, llegan los abuelos del otro bebé. El diálogo entre ellos es el siguiente:

ABUELA B: Ahí está, la única con un gorrito rosa en la cabeza, ¿no es un amor?
ABUELO B: Sí. ¡Qué pequeñita es! Mira que deditos más pequeños tiene. Oh, mira está tratando de lanzar un puñetazo.
ABUELA B: ¿No es una monada?
ABUELA B: Oh, mira, está llorando.
ABUELO B: Tal vez deberíamos llamar a la enfermera para que la coja o le cambie algo.
ABUELA B: Sí. Pobre niñita (A la niña). Sí, sí, vamos a ayudarte.
ABUELO B: Vamos a buscar a la enfermera. No me gusta verla llorar.
ABUELA B: Hmmm. Me pregunto cuando tendrán el próximo. Sé que a Fred le gustaría tener un niño, pero la pequeña Fredericka está bien y sana. Eso es lo que realmente importa.
ABUELO B: Aún son jóvenes, tienen tiempo de tener más niños. Yo también doy gracias de que esté sana.
ABUELA A: No creo que se sorprendieran cuando vieron que era una niña…, no había engordado casi nada.


Texto 2. (F. de Lagarde/ E. García y Aguas Vivas, Le Monde, 1975) El mundo al reves.

-Vengo por lo del anuncio, señora.
-Bien-dice la jefe de personal-. Siéntese. ¿Cómo se llama usted?
-Bernardo...
-¿Señor o Señorito?-Señor.-
Deme su nombre completo.
-Bernardo Delgado, señor de Pérez.
-Debo decirle, señor de Pérez que, actualmente, a nuestra dirección no le gusta emplear varones casados. En el departamento de la señora Moreno, para el cual nosotros contratamos al personal, hay varias personas de baja por paternidad. Es legítimo que las parejas jóvenes deseen tener niños -nuestra empresa, que fabrica ropa de bebé, les anima a tener hijos-, pero el absentismo de los futuros padres y de los padres jóvenes constituye un duro handicap para la marcha de un negocio.
-Lo comprendo, señora, pero ya tenemos dos niños y no quiero más. Además...(El señor de Perez se ruboriza y habla en voz baja) ...tomo la píldora.
-Bien, en ese caso sigamos. ¿Qué estudios tiene usted?
-Tengo el certificado escolar y el primer grado de formación profesional de administrativo. Me habría gustado terminar el bachillerato, pero en mi família éramos cuatro y mis padres dieron prioridad a las chicas, lo que es muy normal. Tengo una hermana coronela y otra mecánica.
-¿En qué ha trabajado usted últimamente?
-Básicamente he hecho sustituciones, ya que me permitía ocuparme de los niños mientras eran pequeños.
-¿Qué profesión desempeña su esposa?
-Es jefa de obras de una empresa de construcciones metálicas. Pero está estudiando Ingeniería, ya que en un futuro tendrá que sustituir a su madre, que es la que creó el negocio.
-Volviendo a usted. ¿Cuáles son sus pretensiones?
-Pues...
La entrevistadora no le deja tiempo para reflexionar:
-Evidentemente con un puesto de trabajo como el de su esposa y con sus perspectivasde futuro, usted deseará un sueldo de complemento. Unos duros para gastos personales, como todo varón desea tener, para sus caprichos, sus trajes. Le ofrecemos800 € mensuales para empezar, una paga extra y una prima de asiduidad. Fíjese en este punto, señor de Pérez, la asiduidad es absolutamente indispensable en todoslos puestos. Ha sido necesario que nuestra directora crease esta prima para animar alpersonal a no faltar por tonterías. Hemos conseguido disminuir el absentismo masculino a la mitad; sin embargo, hay señores que faltan con el pretexto de que el niño tose o que hay una huelga en la escuela.¿Cuántos años tienen sus hijos?
-La niña seis y el niño cuatro. Los dos van a clase y los recojo por la tarde cuandosalgo del trabajo, antes de hacer la compra.
-Y si se ponen enfermos, ¿tiene usted algo previsto?
-Su abuelo puede cuidarlos. Vive cerca.
-Muy bien, gracias, señor de Pérez. Ya le comunicaremos nuestra respuesta dentrode unos días.
El señor de Pérez salió de la oficina lleno de esperanza. La jefa de personal se fijó en él al marcharse. Tenia las piernas cortas, la espalda un poco encorvada y apenas tenía cabello. "La señora Moreno detesta los calvos", recordó la responsable de la contratación.
Y, además, le había dicho: "Más bien uno alto, rubio, con buena presencia y soltero".
Y la señora Moreno será la directora del grupo el año próximo.Bernardo Delgado, señor de Pérez, recibió tres días más tarde una carta queempezaba diciendo: "Lamentamos...".