martes, 17 de mayo de 2011

Sos vos

El arte, el amor, la vida,
todo eso y más,
sale de vos.

Me llenas de fuerzas y risas,
sabiendo que estas,
me late el corazón.

Porque si no fuera de vos,
de tu fiel compañia,
no seria quien soy.

Asi que honestamente dire,
lo eres todo,
la causa de que siga luchando,
solo vos.

Gracias por tu aliento,
por tu persistencia
y compañia.

Gracias por querer,
y compartir cada dia
este puro amor.

Gracias, por esperar
en medio de las tormentas,
abrazandome bien fuerte,
a que por fin salga el sol.

2do Premio do XVIII Certame Literario Luisa Villalta (esp)

Dejo aca el poema traducido, aunque claramente la rima al traducir se pierde en parte.

Te quiero

Si me vieras,
Alguna noche con estrellas…
Si me escucharas,
Solo una vez cantar…

Escucharías,
En medio de mis sueños,
Envuelto con la luz de la luna llena,
Como una palabra toca tu corazón…

Te quiero, es lo que siento
y no puedo creer que aparecistes…
te quiero, lo gritan mis ojos,
Desde el dia que te encontre…

Te quiero, es lo que repito,
una y otra vez.
Porque no lo entiendo
Porque lo llevo dentro…

Yo solo quiero decirte en sueños,
Quiero decirte con un sonido,
Con una cancion,
Te quiero.

Como sea,
como menos lo imagines,
siempre piensa…

Porque una y mil veces lo diría
Quedate conmigo, todo el dia…
Abrazame bien fuerte… non te vayas.
Mirame a los ojos…

Dime lo que sintes,
Dime lo que piensas,
Sienteme a tu lado,
Besame.

Comparte conmigo
Tus emociones,
Siente que yo te entiendo,
Olvida los miedos…

Porque así lo siento,
Asi te lo muestro,
Y dentro mia lo escucho,
Quedate, porque yo…

viernes, 13 de mayo de 2011

2do Premio do XVIII Certame Literario Luisa Villalta

He tenido la suerte de haber ganado el segundo premio en poesia gallega del certame de Luisa Villalta, realizado por el concello de Sada. Y me gustaria compartir con vosotros la poesia que presente:

Querote

Se me veras,
Algunha noite con estrelas…
Se me escoitaras,
Só unha vez cantar…

Escoitarías,
En medio dos meus soños,
Envolto coa luz da lua chea,
Como unha palabra toca teu corazón…

Querote, é o que sinto
E non podo crer que apareciches…
Querote, o berran meus ollos,
Desde o dia que che atopei…

Querote, e o que repito,
unha e outra vez.
Porque non o entendo
Porque o levo dentro…

Eu só quero dicirche en soños,
Quero decir con un son,
Cunha cancion,
Querote.

Como sexa,
como menos o imaxines,
sempre pensa…

Porque unha e mil veces o diría
Quedate comigo, todo o dia…
Apertame ben forte… non che vaias.
Mirame os ollos…

Dime o que sintes,
Dime o que pensas,
Sinteme o teu lado,
Bicame.

Comparte comigo
As tuas emocións,
Sinte que eu che entendo,
Esquece os medos…

Porque así o sinto,
Asi cho mostro,
E dentro miña o escoito,
Quedate, porque eu…

jueves, 5 de mayo de 2011

Donde esta nuestro mundo?

En medio de la oscuridad tu ser retorna a mi mente,
hay cosas que realmente no fueron,
e inevitablemente vuelven a mi presente;
tu esencia, tu mundo inconsciente,
regresa para acoger mi alma doliente.
Aun no entiendo por que te fuiste,
y mi ser no contento con no verte,
aun reclama conocer de ti.
Extraño el paraiso de ilusion que creaste,
que al final destruiste, pero en mi dejaste,
aquel mundo sincero, lleno de sueños,
amante de locuras, deseoso de retos,
lo imposible no existia,
nuestra alma latia de vida,
Donde esta? Dime, si acaso no existe,
como es que en mi mente lo veo?
Acaso yo creo lo inexistente?
Entonces por que no adentrarme,
en un mundo magicamente loco,
en el que apareces aunque ni te toco,
porque no creer? si creer da la vida,
por que no vivir aunque incomprendida.
Tan solo busco tus respuestas,
se que el silencio me permitira sentirte,
siempre te ocultaste en la noche,
siempre te encontre tras paredes.

miércoles, 4 de mayo de 2011

Triste situación (v.2)

En este mundo nadie se apiada de nadie.
El interés mercantil llega a ser el mayor asesino.
La solidaridad, anulada.
Los valores, borrados.
Insensibles nos crean ilusiones,
indiferentes marcan el camino.

La hipocresía engaña y nos crea sueños,
nos hipotecan y al final nos secuestran,
y dejan sin remedio.
Cruel sistema nos crea un castillo,
para convertirlo en arena que nos asfixie el respiro.

Demoleremos nuestros huesos tratando de seguir,
haremos lo imposible hallándonos sin rumbo.
No tiene sentido lo que han organizado,
una masacre de masas, de esclavos del estado.
Trabajar para comer, o mas bien para que coman…

Porque al final por mas que uno se esfuerce
el hambre toca la puerta y Socorro dicen las cuentas,
dejando la elección al consumidor: techo, luz o agua.
Si no llegas la tenés clara,
Nadie se apiadara hoy ni mañana. 

En su momento llamaron la puerta,
deseosos que confíes en su oferta,
mas ahora te dejan atrapada,
no hay mas palabras que o pagas o nada.

La ignorancia de la comunicacion de masas,
falsa en informacion, y bien escasa;
tan solo con fin de borrarnos del mapa.
¡La crisis!… ¡la crisis!…
Si, ya veo que bien especularon,
pero ahora quien lo paga?

Indiferentes y acomodados,
dejan paso a la clase de desamparados.
Culpa nuestra no tener trabajo?
Consumir más de lo que logramos?
O un engaño atraparnos y no dar ni la oportunidad de respirar.

Tan solo tiempo, tiempo necesita el momento,
mejorar poco a poco, prometen si...
pero por que no tenemos tiempo nosotros que también necesitamos?
Quién sabría explicar a que jugamos...?
Triste sociedad repitiendo una misma historia...

Cayendo o no...

Volviendo a caer... que extraño verdad? Epoca de examenes, un mes que transcurre sin pausa, lista de cosas pendientes, y mi cabeza... donde esta? Desea irse del momento, no es capaz de aguantar, no quiere caer en el existencialismo de todo y nada me importa, de esto va de peor a peor, de este mundo es muy cruel e indiferente, de la vida no vale la pena, de todo es un desastre y yo no quiero mas, y no, no aguanto mas... No, no quiere caer en la desesperacion, ni depresiones, ni dolores profundos que acaban en dolor de cabeza intenso, ni llantos... no caera. Por mas que se encuentre bloqueada... porque a veces solo queda una oportunidad, y no se como, la verdad no lo se... no me creo capaz realmente, pero no la quiero perder... de alguna forma, tendre que lograrlo, supongo. Ojala...

Triste situacion

En este mundo nadie se apiada de nadie. El interes mercantil llega a ser el mayor asesino. La solidaridad, anulada. Los valores, borrados. Insensibles nos crean ilusiones, indiferentes marcan el camino. La hipocresia engaña y nos crea sueños, nos hipotecan y al final nos secuestran,y dejan sin remedio. Cruel sistema nos crea un castillo, para convertirlo en arena que nos afixie el respiro. Demoleremos nuestros huesos tratando de seguir, haremos lo imposible hayandonos sin rumbo. No tiene sentido lo que han organizado, una masacre de masas, de esclavos del estado. Trabajar para comer, o mas bien para que coman, porque al final por mas que uno se esfuerze el hambre toca la puerta y Socorro dicen las cuentas, dejando la eleccion al consumidor, techo, luz o agua. Si no llegas la tenes clara, nadie se apiadara hoy ni mañana. En su momento llamaron la puerta deseosos que confies en su oferta, mas ahora te dejan atrapada, no hay mas palabras que o pagas o nada. La ignorancia de la comunicacion de masas, falsa en informacion, y bien escasa; tan solo con fin de borrarnos del mapa. La crisis, la crisis, si, ya veo que bien especularon, pero ahora quien lo paga? Indiferentes y acomodados, dejan paso a la clase de desamparados. Culpa nuestra no tener trabajo? consumir mas de lo que logramos? O un engaño atraparnos y no dar minimo la oportunidad de respirar. Tan solo tiempo, tiempo necesita el momento, mejorar poco a poco, prometen si... pero por que no tenemos tiempo nosotros? tambien necesitamos, quien sabria explicar a que jugamos...? Triste sociedad repitiendo una misma historia...